Ίσως το δυσκολότερο κείμενο που έχω γράψει ποτέ στη ζωή μου, για την πιο …γρήγορη απόφαση που έχω πάρει ποτέ σε αυτήν -εκτός από το γάμο μου και την υιοθεσία της Μπιρίμπας και της Χουρχούνας.
577 λέξεις. Χρόνος ανάγνωσης: Τρία λεπτά περίπου.
Να το έχεις κάνει επαγγελματικά χιλιάδες φορές, επί τριάντα τρία χρόνια, για εκατοντάδες πελάτες, ενώ εσύ ο ίδιος προσωπικά αυτομαστιγώνεσαι ανηλεώς, ακόμη και στην παραμικρή υποψία ακκισμού και αυτοπροβολής, και να πρέπει να το κάνεις για τον εαυτό σου; Ε ναι, αυτο με ξεπερνάει.
Διόρθωση για να ξεμπλοκάρω: Όχι για τον εαυτό σου. Για μια πόλη ολόκληρη.
Η μικρή μας Πάτρα λοιπόν: Πρώτη πόλη στην Ελλάδα που φορέσαμε παντελόνια, αρώματα, είχαμε πολεοδομικό σχεδιασμό, υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και δημοτικό φωτισμό, θεσμοθετημένο εμπορικό λιμάνι, εξαγωγική βιομηχανία, διεθνές εμπόριο, δική μας μπύρα, καρναβάλι, λυρική σκηνή, μεγαλοαστική τάξη, αλλά και προλεταριάτο και βομβιστές-αναρχικούς, και ξεχνάω και πάρα πολλά ακόμη… Πάτρα 2019: 57% ανεργία στο 18-24, χωρίς πρωτογενή και δευτερογενή τομέα στην οικονομία, μία πόλη που φυτοζωεί από την εστίαση και τους φοιτητές… Μία αρχόντισα με τρύπιες κάλτσες, μία Μπλανς Ντυμπουά με ψευδαισθήσεις μεγαλείου σε έναν παραμορφωτικό, κόκκινο καθρέφτη. Με ένα δήμαρχο που αφήνει αδιάθετα 45 εκατομμύρια ευρώ για έργα, αρνείται την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής ένωσης, τορπιλίζει οποιαδήποτε αναπτυξιακή προοπτική, πυροβολεί οποιονδήποτε θα μπορούσε να φέρει χρήμα, όχι κατά λάθος, αλλά από άποψη μπετόν αρμέ, και μας διασύρει διεθνώς, κηρύσσοντας περσόνα νον γκράτα τον αμερικανό πρέσβη, με τεράστιο μπάνερ σε δημοτικό κτίριο. Κτίριο, δικό μου και δικό σου δηλαδή… Χτες το βράδυ, έλεγα σε ένα φίλο (από μέσα), ότι αν ο Πέλε είχε την επιφοίτηση κι ερχόταν ξαφνικά σε διάλογο με τις παραγωγικές δυνάμεις και τη μεσαία τάξη της Πάτρας, θα έμενε δήμαρχος δια βίου. Γέλασε με την καρδιά του και μου είπε, «δε γίνονται αυτά ρε φίλε. Αν γινόσαντε δε θα είμαστε ΚΚΕ…»
Από την άλλη, έχεις το Γρηγόρη, μία ντεφάκτο αυθεντία στην αυτοδιοίκηση, με παλμαρέ επιτυχιών, ανυπέρβλητη τεχνογνωσία για κάθε πιθανό κι απίθανο χρηματοδοτικό εργαλείο, και γκραν-μαιτρ της πολιτικής σκακιέρας…
Μία αδελφική φίλη, που βασικά μεγαλώσαμε μαζί και έχει αλάθητο κριτήριο που εμπιστεύομαι τυφλά –δε λέω περισσότερα για να μη τη δώσω- μου είχε πει σε ανύποπτη στιγμή ότι, ο Γρηγόρης είναι ο καλύτερος πολιτικός που έχει δει ποτέ στη ζωή της -και έχει δει πάρα-πάρα πολλούς πιστέψτε με- στη διαχείριση σοβαρών κρίσεων.
Αυτό που ζει η Πάτρα όμως, δεν είναι μία σοβαρή κρίση. Είναι ολοκαύτωμα. Στο τιτάνιο έργο που απαιτείται την επόμενη πενταετία για να πάρουμε τα ίσα μας, δεν περισσεύει κανένας από τους υπολοίπους συνυποψηφίους του, ούτε ο ρομαντικός, ούτε ο μεθοδικός, ούτε ο παραταξιακός, ούτε καν ο πιο αμφιλεγόμενος… Δεν περισσεύουμε. Η επόμενη μέρα θα έρθει με μία τεράστια συναίνεση. Ή απλά, δε θα έρθει καθόλου.
Δεν ξέρω τι καραμπόλες θα προκύψουν –έτσι είναι η πολιτική, τι να κάνουμε, αύριο μπορεί να του την πέσουνε σύσσωμοι γιατί απειλούνται- αλλά πιστεύω, και τελειώνω κάπου εδώ, ότι στο τέλος της ημέρας, ο Γρηγόρης είναι ο μόνος που μπορεί να ενώσει προγραμματικά και επί της αρχής, όλο αυτό το ετερόκλητο «ανσάμπλ», και λόγω πολιτικής καταγωγής, και κυρίως, λόγω πολιτικής ευστροφίας. Δεν είναι χερουβείμ -όπως κανένας μας εξάλλου- δεν είναι σούπερμαν, είναι ένας σύγχρονος πολιτικός μάνατζερ, που ξέρει να επαναπλαισιώνει την ουσία των προβλημάτων και να τα λύνει. Το έζησα πέντε μήνες.
Κυρίως όμως, ξέρει, και να σε κοιτάει στα μάτια, και να χαμηλώνει το βλέμμα όταν πρέπει, και, να γελάει με αυτό που έχετε καταλάβει σιωπηλά μόνο οι δυό σας, ανάμεσα σε εκατό άτομα.
Εμένα αυτά μου κάνουν. Κατεβαίνω.
