ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΠΑΤΡΩΝ

Οι ποδοσφαιρόφιλοι, αυτοί που ξέρουν καλά από μπάλα, γνωρίζουν ότι η μεσαία γραμμή μιας ομάδας είναι η σημαντικότερη της. Με άλλα λόγια, τα χαφ της. Όσο καλή άμυνα κι αν έχεις, όσο αποτελεσματική επίθεση κι αν διαθέτεις, εάν δεν έχεις γερά χαφ δεν κάνεις τίποτα. Η ομάδα είναι κομμένη στη μέση, ασύνδετη.

Και στα χαφ τον καθοριστικότερο ρόλο, εκτός από τον λεγόμενο «κόφτη», έχει και αυτός που τρέχει και κουβαλάει τη μπάλα. Το «μηχανάκι» της ομάδας.

Εάν υποθέσουμε ότι η δημοτική Αρχή του Γιάννη Δημαρά είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα, το «τρεχαντήρι» της στα χαφ είναι ο Γιώργος Σιγαλός. Ο αντιδήμαρχος που κουβαλάει συνεχώς τη μπάλα και κάνει τον χαμάλη, με όλα τα καλά και κακά που συνεπάγεται αυτό. Τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα.

Ως αντιδήμαρχος που επιφορτίστηκε με τη διαχείριση της καθημερινότητας, ο Γιώργος Σιγαλός είχε χρεωθεί εξ αρχής με τη «βρώμικη δουλειά», με τα λεγόμενα «μικρά», αυτά όμως που κάνουν τη διαφορά στα μάτια του πολίτη για μια δημοτική Αρχή. Το κλείσιμο μιας λακκούβας, το «μπάλωμα» σε ένα δρόμο, το ξεριζωμένο δέντρο σε μια γειτονιά ή μια λάμπα που δεν λειτουργεί, είναι αυτά στα οποία μια δημοτική Αρχή δίνει καθημερινά εξετάσεις.

Και ο αρμόδιος αντιδήμαρχος, εν προκειμένω ο Γιώργος Σιγαλός, είναι αυτός που δεχόταν, και δέχεται συνεχώς, τα αιτήματα, τις διαμαρτυρίες, ακόμη και τα κραξίματα των δημοτών, που υπερτερούν συνήθως των όποιων «μπράβο». Θα έλεγε κανείς ότι, εκτός από «μηχανάκι», θα μπορούσε να παρομοιαστεί και με αμορτισέρ που απορροφά τις αντιδράσεις.

Η μάχη που χρεώθηκε ο Γιώργος Σιγαλός σε πραγματικό χρόνο ήταν συντριπτικά άνιση εις βάρος του. Πολλαπλάσια σε σύγκριση με το παρελθόν η έκταση του δήμου (ελέω «Καλλικράτη») και πολύ λιγότεροι οι οικονομικοί πόροι (ελέω κρίσης), έκαναν την εξίσωση εξαιρετικά δύσκολη.

Από τα εκατοντάδες αιτήματα που δεχόταν ο αντιδήμαρχος καθημερινά (και) στο κινητό του τηλέφωνο, τη μπαταρία του οποίου δεν προλάβαινε να φορτίζει, έτρεχε και δεν έφτανε, ενώ τον είχε χάσει και η οικογένεια του. Σε σημείο υπερβολής, ενδεχομένως, κάποιοι λένε ότι κόντεψε ακόμη και να χωρίσει από τη γυναίκα του!

Το είχε πάρει προσωπικά, όλη μέρα ήταν στο τρέξιμο, αλλά όχι μόνος. Είχε φροντίσει, στο μεταξύ, να πάρει με το πλευρό του και τους εργαζόμενους του δήμου, που έδιναν τα πάντα για πάρτη του. Δούλευαν ακόμη και υπερωριακά χωρίς να πληρώνονται! Αλλά και ο ίδιος ήταν «κύριος» μαζί τους.

«Ψυχάκιας», «τσαντίλας», κυκλοθυμικός, δεν το είχε σε τίποτα να πάει μετά τη δουλειά με τα συνεργεία του δήμου για μπύρες (τις οποίες πάντα κερνούσε ο ίδιος) και να παίξει σφαλιάρες μαζί τους.

Η δουλειά δουλειά, ο χαβαλές χαβαλές. Κάπως έτσι, ο Γιώργος Σιγαλός κατάφερε και ικανοποίησε τα περισσότερα αιτήματα των Πατρινών. Τουλάχιστον τα 2/3, όπως προκύπτει από τα καταγεγραμμένα στοιχεία του δήμου.

Με άλλα λόγια, τα ποσοστά δείχνουν ότι ο αντιδήμαρχος της καθημερινότητας πέτυχε στο έργο του κερδίζοντας την. Και δεν είναι μόνο τα ποσοστά. Τα θετικά σχόλια Πατρινών που τον συναντούν στον δρόμο, δείχνουν ότι τα κατάφερε, έστω και όχι στο απόλυτο, κάτι που ήταν εκ των προτέρων αδύνατο.

Ενδεικτικό είναι ότι την ημέρα που ήταν στο πόδι για τις εορταστικές εκδηλώσεις του δήμου για την Πρωτομαγιά, για να διασχίσει την απόσταση από την πλατεία Γεωργίου έως το δημαρχείο έκανε σχεδόν μισή ώρα, εμπλεκόμενος σε χαιρετούρες και σε «πηγαδάκια» Πατρινών που τον συναντούσαν και ήθελαν να του μιλήσουν.

Τώρα, απομένει να φανεί εάν αυτή η αγάπη του κόσμου αντικατοπτριστεί για τον ίδιο και στην κάλπη. Θα δικαιωθεί ο ίδιος από το εκλογικό αποτέλεσμα ή θα μείνει με την πικρή γεύση της αγνωμοσύνης; Θα δείξει.

Το σίγουρο, όμως, είναι ότι εάν ο Γιάννης Δημαράς είχε άλλα δυο – τρία «μηχανάκια» τύπου Σιγαλού, θα πήγαινε με διαφορετικό «αέρα» στις εκλογές.