Γεννήθηκε στα Ζαρουχλέικα και κατοικεί ακόμα εκεί. Ο Γρηγόρης Αλεξόπουλος μεταπήδησε στον πρώτο βαθμό Αυτοδιοίκησης με φιλοδοξία και με στόχο να κάνει τους Πατρινούς χαρούμενους, όπως λέει αφοπλιστικά. Πιστεύει ότι ο Κώστας Πελετίδης και η παράταξή του εμφανίζουν αλαζονεία που δεν δικαιολογείται από τους συσχετισμούς, όπως αυτοί θα αποτυπωθούν στην κάλπη. Ο αντιπεριφερειάρχης Αχαΐας και υποψήφιος δήμαρχος Πατρέων μίλησε στην «ΠτΔ».

Η επιλογή μου να ασχοληθώ το 2010 με τον θεσμό της αιρετής αυτοδιοίκησης β΄ βαθμού, έχοντας ήδη πίσω μου την εμπειρία από την ενεργό ανάμιξή μου με τον α΄ βαθμό αυτοδιοίκησης τόσο μέσα από τη θητεία του δημάρχου, όσο και μέσα από τη δραστηριοποίησή μου ως προέδρου της ΤΕΔΚ, ήταν απολύτως συνειδητή. Ηταν η περίοδος που ένα χρόνιο αίτημα για μια ισχυρή περιφερειακή αιρετή αυτοδιοίκηση με αναβαθμισμένο ρόλο, έπαιρνε τον δρόμο της υλοποίησής του και όπως όλα έδειχναν θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε ένα ευρωπαϊκό μοντέλο δράσης, όπως συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν στηρίξει την ανάπτυξή τους στις περιφέρειες, έχουν επιλέξει συνειδητά το περιφερειακό μοντέλο ανάπτυξης. Αυτό που έφερνε ο Καλλικράτης, ήταν μια μεγάλη αυτοδιοικητική πρόκληση. Μετά από δύο θητείες, αποδεικνύεται ότι ο νόμος ήταν μεν σωστός, αλλά η εφαρμογή του ήταν λάθος. Ο θεσμός και η περιφερειακή αυτοτέλεια υπονομεύτηκαν κατά τη γνώμη μου από την ατολμία των κυβερνήσεων και από την έλλειψη πόρων. Νομίζω ότι πρέπει κάποια στιγμή να συζητήσουμε σοβαρά τη μετεξέλιξη της αυτοδιοίκησης β΄βαθμού σε περιφερειακή διακυβέρνηση, με οικονομική και πολιτική αυτονομία. Σε κάθε περίπτωση πάντως θεωρώ ότι δύο θητείες στη θέση του αντιπεριφερειάρχη Αχαΐας ήταν αρκετές σε ό,τι με αφορά για να δώσω, με βάση τα δεδομένα που σας προανέφερα, ό,τι καλύτερο μπορούσα.

Επιλέγω την αυτοδιοίκηση α΄ βαθμού, που ήταν και παραμένει για μένα μια μεγάλη αγάπη, καθώς, λόγω και της ιδιότητάς μου ως πολιτικού μηχανικού, μου αρέσει να οραματίζομαι, να σχεδιάζω και να κατασκευάζω αυτό που έχει ανάγκη η περιοχή μου. Οσο για την μεγάλη αυτοδιοικητική πρόκληση στην παρούσα φάση, αυτή είναι να βγει η Πάτρα από τον κύκλο της εσωστρέφειας και της μιζέριας, από τον κίνδυνο να μετατραπεί σε χωριό, χωρίς καμιά αναπτυξιακή προοπτική. Θέλουμε να κάνουμε την Πάτρα «Πρωτεύουσα Ξανά». Μόνο τυχαίο δεν είναι το όνομα της παράταξής μας. Σηματοδοτεί απευθείας τον στόχο μας.

Το είπα και παραπάνω: Ο μεγάλος στόχος είναι να ξανακάνουμε την Πάτρα πρωτεύουσα, να την επαναφέρουμε σε πορεία που θα ανταποκρίνεται στον ρόλο της ως τρίτης πόλης της χώρας. Να την κάνουμε πρωτεύουσα της νότιας Ελλάδας, μια πόλη που θα κοιτάζει προς το μέλλον, για την ευημερία των ανθρώπων της, απαλλαγμένη από αγκυλώσεις και εμμονές. Δεν αντέχει άλλη οπισθοδρόμηση η πόλη, άλλο βάλτωμα.

Η μεγάλη ομπρέλα λοιπόν είναι η ανάπτυξη. Και από εκεί, από την ανάπτυξη, προκύπτουν πολλαπλά οφέλη και βεβαίως οφέλη για τους τρεις τομείς τους οποίους μου ζητάτε να διαλέξω και δεν είναι άλλοι από την κοινωνική μέριμνα, την καθημερινότητα και την συνεργατικότητα, την οποία θεωρώ κεφαλαιώδες θέμα και για την πόλη και για τους ανθρώπους της.

Η ανάπτυξη, συνδέεται με τα πάντα. Από την ανάπτυξη προκύπτουν άλλωστε και οι πόροι με τους οποίους μπορούμε να ενισχύσουμε και το κοινωνικό κομμάτι και το κομμάτι της καθημερινότητας. Τι συμβαίνει σήμερα με τον Δήμο της Πάτρας; Κάνει αποκλειστικά χρήση των ευρωπαϊκών κονδυλίων και των εθνικών πόρων που όπως όλοι ξέρουμε είναι περιορισμένοι. Εμείς λέμε ναι στην αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, λέμε ναι στους εθνικούς πόρους, αλλά λέμε όχι στο ρόλο του διαχειριστή. Εμείς πιστεύουμε ότι η αναπτυξιακή αναπροσαρμογή του δήμου θα φέρει νέους επιπλέον πόρους, θα ελκύσει επενδύσεις και αυτές με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Αυτό το έχουν κάνει άλλωστε άλλοι δήμοι της χώρας που έχουν ξεφύγει από τα πρότυπα του «φτωχού συγγενή» και έχουν βρει τον δικό τους δρόμο, στηριζόμενοι στα πλεονεκτήματά τους, στις εφαρμογές και τις καινοτομίες που αναπτύσσουν. Μερικοί μάλιστα επιστρέφουν στους πολίτες κοινωνικά οφέλη από αυτό, όπως για παράδειγμα ο Δήμος Περιστερίου ο οποίος ενισχύει τους φοιτητές που σπουδάζουν σε άλλες περιοχές, εξασφαλίζοντάς τους τη μηνιαία τους διατροφή. Η καθημερινότητα είναι επίσης ένα μεγάλο κεφάλαιο. Στην ίδια πόλη ζούμε και δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες. Κοιτάξτε τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τις πλατείες, τους κοινόχρηστους χώρους, το κυκλοφοριακό… Οσο για τη συνεργατικότητα, πιστεύω ότι τίποτα δεν προχωράει χωρίς αυτή. Και δεν την εννοώ μόνο σε επίπεδο φορέων, αλλά και σε επίπεδο συλλόγων, συλλογικοτήτων, εθελοντών, κοινωνικών ομάδων κ.λπ. Αν η πόλη δεν αναπτύσσει διάλογο, αν δεν μιλάμε ο ένας με τον άλλον, τότε δεν πάμε πουθενά. Τους μονολόγους τους χορτάσαμε. Πάμε να αλλάξουμε μοντέλο, να αλλάξουμε την Πάτρα όλοι μαζί.