Τώρα που η μάχη των εκλογών φτάνει στο αποκορύφωμά της, επιστρέψτε μου και με το θεσμικό μου ρόλο να ξεδιπλώσω κάποιες σκέψεις που αφορούν και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η πρόταση μομφής της Νέας Δημοκρατίας κατά του Παύλου Πολάκη για τη συμπεριφορά του στον Κυμπουρόπουλο, δεν αφορούσε μόνο σε ένα πρόσωπο, αλλά είχε και ευρύτερες πολιτικές διαστάσεις.
Ήταν και είναι ένας διαρκής και άοκνος αγώνας απέναντι σε μια τοξική και ανήθικη λογική. Ήταν και είναι ένας αγώνας της παράταξης για ίσες ευκαιρίες και ανθρωπιά, απέναντι σε μια τοξική και ταξική λογική με ισοπεδωτική νοοτροπία.
Όλοι γνωρίζουν ή τουλάχιστον οι οπαδοί και οι φίλοι της Νέας Δημοκρατίας ότι ένας εκ των πολλών υποψηφίων δημάρχων για το Δήμο της Πάτρας ο Νίκος Νικολόπουλος, όχι μόνο δεν ήταν εκεί για να καταδικάσει με την ψήφο του το Πολακισμό, αλλά δεν βρήκε το χρόνο να στείλει ούτε επιστολή για να γνωστοποιήσει τις προθέσεις του. Επικρότησε – επί της ουσίας – τον Πολακισμό, “το τελευταίο δηλαδή στάδιο της κατρακύλας του Τσίπρα” σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επιβράβευσε – εν τοις πράγμασι – ακραίες υπάνθρωπες συμπεριφορές, όχι μόνο απέναντι στην παράταξη, αλλά κυρίως απέναντι στην κοινωνία.
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο συγκεκριμένος υποψήφιος δήμαρχος υπονόμευσε με πάθος την μεγάλη προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά να ανατάξει ως πρωθυπουργός, την κατάσταση στην οποία εβρίσκετο η χώρα. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπήρξε, έως και πρόσφατα, εμετικός και βδελυρός υβριστής του προέδρου μας Κυριάκου Μητσοτάκη.
Την ίδια στιγμή με περισσό θράσος, χωρίς κανένα ίχνος τσίπας και ηθικής επιδίδεται σε ένα κρεσέντο δημαγωγίας και άκρατου λαϊκισμού αναζητώντας αφελείς να τους πείσει ότι είναι κοντά στην παράταξη και ότι είναι θέμα χρόνου η επιστροφή του σε αυτήν. Οι άνθρωποι που έχουν διασύρει την παράταξη τολμούν να μιλούν επ’ ονόματί της.
Δίνουμε τη μάχη για ένα μεγάλο και ανοιχτό κόμμα που απευθύνεται στην ευρύτερη κοινωνία, χωρίς όμως εκείνους που πλήγωσαν και έβλαψαν την παράταξη αλλά και τον τόπο και που συνεχίζουν να τον κάνουν ακόμα και σήμερα.
Ακολούθησαν μια διαδρομή στην οποίαν προείχε η με κάθε τρόπο διατήρηση της προσοδοφόρας βουλευτικής έδρας και η κατάληψη της πολυπόθητης εξουσίας. Σκέφτονταν οι άλλοτε διαπρύσιοι κήρυκες της ενότητας, ότι οι ευαισθησίες και η προσήλωση στις αρχές και τις αξίες της παράταξης, είναι μόνο για τους αδαείς. Η συμπεριφορά τους έχει καταγραφεί στις μελανότερες σελίδες της ιστορίας της Νέας Δημοκρατίας. Θα πρέπει να γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν πια συμπολίτες μας έτοιμοι να τους εμπιστευτούν. Υπάρχουν όρια στην ανοχή συμπεριφορών, που πληγώνουν το Νεοδημοκράτη και ζημιώνουν την παράταξη. Πλανώνται πλάνην οικτρά όσοι ονειρεύονται, ότι θα λεηλατήσουν τους φιλελεύθερους ψήφους και στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Ανατρέχω στο γνωστό λεξικό της Νεολληνικής γλώσσας αναζητώντας τον χαρακτηρισμό που τους ταιριάζει. Όλως τυχαία πέφτει το βλέμμα μου στο λήμμα “τυχοδιώκτης”, ” πολιτικός τυχοδιώκτης”. Διαβάζω: “Πρόσωπο που ζει ριψοκίνδυνα και εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις, χωρίς ηθικές αναστολές για να πετύχει το σκοπό του”.
Μούρχεται στο μυαλό ο αξεπέραστος “Μπελ Αμί” του Μοπασάν. “Ο άνθρωπος που οσμίζεται τις ευκαιρίες και αδιαφορεί για τις ηθικές νόρμες, προκειμένου να χωθεί στην καρδιά ενός μηχανισμού εξουσίας και επιρροής”
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΖΑΡΑΚΗΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΝΟ.Δ.Ε. Ν.Δ. ΑΧΑΪ́ΑΣ